Sorry, maar het gaat helemaal niet om jou!

Komt een man bij de dokter

In de weken ervoor heeft hij wat testen ondergaan. In dit gesprek krijgt hij de uitslag.

Zegt de dokter: “Mijnheer de Vries, het spijt me u te moeten vertellen dat ik slecht nieuws voor u heb. De onderzoeken tonen aan dat u nog maar een paar maanden te leven heeft.”

Mijnheer de Vries buigt zich voorover in zijn stoel. “Ach dokter, wat heeft u toch een vreselijk beroep, dat u mij dit nieuws nu moet geven. Wat gaat er nu door u heen? Hoe voelt u zich nu?”

De rollen zijn opeens omgedraaid

Waar we zouden verwachten dat alles in deze situatie zou draaien om de emoties van mijnheer de Vries, gaat het nu ineens over de dokter.

En toch doen we in workshops heel vaak hetzelfde.

Stel. Je staat als Workshoptrainer voor de groep. In de groep zit iemand die stil wordt. Uit het raam staart. Af en toe een zucht slaakt. Misschien zelfs met de ogen rolt.

Wat denk jij als Workshoptrainer?

De meeste trainers die ik ken gaan meteen de schuld bij zichzelf zoeken. “Oh jee. Misschien heb ik iets verkeerd gezegd. Misschien heb ik de foute oefening uitgezocht. Domme, domme ik. Ik had dit moeten voorkomen. Ik had een ander programma moeten maken. Misschien ben ik niet inspirerend genoeg. Ik zal het ook nooit leren. Ik ga weer liever 1-op-1 werken, workshops geven vind ik echt te moeilijk.”

Herkenbaar?

Laten we nou eens even terug keren naar de dokter.

De dokter geeft het slechte nieuws aan mijnheer de Vries. Mijnheer de Vries reageert nu ineens heel anders. Hij wordt boos. Hij schreeuwt tegen de dokter dat het oneerlijk is. Waarom hij en waarom niet zijn buurman?

Wat doet de dokter?

Gaat ze de schuld bij zichzelf zoeken, dat ze misschien een verkeerde diagnose heeft gesteld, dat ze het nieuws misschien verkeerd heeft gebracht, domme, domme zij, dat zij dit nu juist op deze manier aan moet pakken, ze zal het ook nooit leren…”

De kans dat dit gebeurt is niet zo groot (hoop ik voor de dokter). Ze weet waar ze het over heeft en ze weet dat het in dit geval gaat om de patiënt. Dat hij degene is die het moeilijk heeft en dat hij daardoor best even tegen haar tekeer mag gaan (hoewel ze wel een grens zal stellen als het wat te ver gaat).

En zo is het ook in workshops

Sorry, workshoptrainers (in wording): het gaat in een workshop nooit om jou. Jij bent er om een goed programma neer te zetten waarmee je deelnemers resultaten kunnen behalen. Jij bent er voor de groep, om alle deelnemers te begeleiden in een leerproces.

Als het goed is, sta jij als workshoptrainer open voor alle fasen in het leerproces waar je deelnemers doorheen gaan. Soms gaat dat gepaard met blijdschap, soms met verzet en weerstand. Het mag er allemaal zijn, om maar even een zijdezachte opmerking te gebruiken.

Het gaat niet om jou:-)

Wat ik nu beschrijf is een van de moeilijkste dingen om te leren als je workshoptrainer bent, of wilt worden. Je moet bereid zijn je eigen ego en je eigen sores even uit te schakelen om er helemaal te zijn voor de groep.

En je moet leren om verzet en weerstand van de deelnemers niet persoonlijk te nemen, maar om het bij de deelnemer te laten, Daarna kun je kijken wat jij kunt doen om de deelnemer door deze fase heen te helpen.

Het geven van workshops is uiteindelijk een proces van persoonlijke ontwikkeling. Zit er nog ergens verzet in jou tegen je deelnemers? Wil je de strijd aangaan met je deelnemers? Voel jij je geraakt door een opmerking uit de groep? Zoek jij de fout altijd bij jezelf als iemand het even niet met je eens is?

Persoonlijke ontwikkeling

Dan zijn dit de punten waar jij persoonlijk wat te ontwikkelen hebt. Groepen zijn er altijd goed in om precies die punten naar boven te halen. Je mag alle deelnemers die dat bij je oproepen dus wel dankbaar zijn.